Miejsce wiary i historii

Sanktuarium Erem Matki Bożej z Saiano to skarb historii i pobożności, położony w sercu Romanii. Założone w 1356 roku sanktuarium jest dedykowane Matce Bożej z Saiano, czczonej za jej wstawiennictwo i opiekę.

Sanktuarium w Saiano

Sanktuarium w Saiano wznosi się na skalnym urwisku na wysokości 260 metrów nad poziomem morza, położone na lewym brzegu rzeki Marecchia, w strategicznej pozycji pomiędzy Montebello, Pietracutą, Verucchio i San Marino. Nazwa tego miejsca pochodzi od starożytnych Rzymian, którzy nazywali je 'Saxum Jani’ lub 'Skała Janusa’, co sugeruje prawdopodobną obecność pogańskiej świątyni poświęconej temu bóstwu.

Początkowo należące do terytorium i parafii Pietracuta w diecezji Montefeltro, Saiano przeszło później pod parafię San Pietro di Montebello. Jego nazwa często pojawia się na listach zamków, które zmieniały władców.

Historia Zamku

Obecność zamku w Saiano została udokumentowana w tekście z 1186 roku. Według Clementiniego, w trzecim tomie historii Rimini, w 1370 roku zamek należał do Galeotto Malatesty. Zamek zapewniał sześć równych żołdów po 15 florenów miesięcznie i zawierał 10 palenisk. Posiadał cylindryczną wieżę, używaną do obserwacji i sygnalizacji, co umożliwiało triangulację wizualną między Verucchio, Saiano, Montebello i San Leo.

Kościół

Najważniejszą częścią kompleksu jest Kościół, będący celem pielgrzymek i miejscem modlitwy od 1300 roku. W 1356 roku wspomniano o świętym miejscu, w którym co roku czczono i obchodzono święto Matki Bożej z Saiano. Dokument biskupi z 1570 roku podkreśla bardzo starą tradycję maryjną w Saiano.

Wewnątrz Kościoła, poświęconego Najświętszej Maryi Pannie z Góry Karmel, znajduje się gipsowa statua Madonny (XVI wiek) z Dzieciątkiem siedzącym na jej kolanach. Tradycja głosi, że posąg, przeniesiony do kapliczki w Montebello, był cudownie odnajdywany w Saiano każdego ranka.